Nels verhaal: van financiële onafhankelijkheid naar armoede en weer terug
De onzichtbare lasten van armoede
Nel deelt haar persoonlijke verhaal over de zware strijd tegen armoede, een strijd die begon na jaren van hard werken en financiële onafhankelijkheid. Wat ooit een tijdelijk probleem leek, groeide uit tot een langdurige crisis die haar volledig uit balans bracht. Toch vond ze uiteindelijk de kracht om hulp te zoeken en haar situatie stap voor stap te herstellen. Haar verhaal is een inspirerende herinnering dat armoede iedereen kan overkomen, maar ook dat er altijd een weg vooruit is, zelfs in de zwaarste tijden.
Dat armoede iedereen kan overkomen, weet ik als geen ander.
Ik was altijd iemand die hard werkte en goed met geld omging. Zelfstandig, met mijn zaken op orde en trots op mijn eigen verdiensten. Lange tijd had ik een standplaats op de weekmarkt, waar ik ondermode en nachtkleding verkocht. Het waren lange dagen, maar dat hield me niet tegen. Ik genoot van alles wat ik had opgebouwd.
Jarenlang stond ik op de markt, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. In het begin ging dat goed, maar langzaam begonnen de inkomsten terug te lopen. Op een gegeven moment waren de verdiensten niet meer genoeg en moesten we noodgedwongen een deel van de uitkering van mijn man, die afgekeurd was, gebruiken om rond te komen. Dat voelde als een tijdelijke oplossing, maar de gaten in onze financiën werden steeds groter. Op een dag was het simpelweg niet meer haalbaar.
Wat begon als een tijdelijke financiële tegenslag, groeide uit tot een situatie waarin ik het overzicht volledig kwijtraakte. De gedachte dat ik ooit financieel onafhankelijk was en nu afhankelijk moest zijn van anderen, was moeilijk te accepteren. De stress nam toe. Elke maand was het een strijd om de rekeningen te betalen. De stapel onbetaalde rekeningen groeide, deurwaarders kwamen aan de deur en ik voelde steeds meer schaamte om hulp te vragen. Ik dacht dat ik alles zelf moest oplossen, terwijl ik diep vanbinnen wist dat het niet meer ging. Ondertussen was ik gestopt met werken op de markt en deed ik vrijwilligerswerk, waarbij ik klaarstond voor anderen. Ik zag veel mensen met problemen, maar achter mijn eigen voordeur speelden die minstens zo hard.
Ik herinner me nog goed de dag dat ik vlees ging halen voor de klanten van de winkel waar ik vrijwilliger was. Thuis had ik zelf niets meer te eten. Met enige schaamte – maar ook een sprankje opluchting – nam ik wat extra mee. Ik besefte dat ik al weken geen vlees had gehad. Die momenten waren zwaar, maar ze lieten me ook inzien dat ik hulp nodig had.
"De gedachte dat ik ooit financieel onafhankelijk was en nu afhankelijk
moest zijn van anderen, was moeilijk te accepteren"
Mijn weg naar herstel
Na veel vallen en opstaan werd ik gekoppeld aan een bewindvoerdersbureau. Maar het contact verliep op afstand, en ik bleef me onzeker voelen. Mijn situatie verslechterde alleen maar. Gelukkig gaf een vriend me het nummer van een bewindvoerder met wie ik persoonlijk contact kon hebben. Dat maakte een wereld van verschil. Door open gesprekken kreeg ik eindelijk inzicht in mijn situatie. Ik wist niet eens precies hoeveel schulden ik had, maar stap voor stap werd alles duidelijk.
Mijn bewindvoerder nam niet alles van me over, maar hielp me om zelf weer grip te krijgen op mijn financiën. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me niet alleen een schuldenaar, maar een mens. En dat had ik nodig, vooral omdat ik uiteindelijk alleen achterbleef met mijn zoon.
Het traject duurde vijf jaar, mede omdat ik na drie jaar zelf om verlenging vroeg. Achteraf had ik gewild dat ik deze stap veel eerder had gezet. Maar het leven was ingewikkeld: een zieke man, financiële problemen en uiteindelijk ook nog een scheiding.
Inmiddels heb ik alweer vijf jaar een fijne baan en een nieuwe relatie. Maar het allerbelangrijkste: ik heb mijn financiën op orde.
Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik veel eerder hulp gezocht. Daarom wil ik iedereen die vastloopt meegeven: schaam je niet en vraag hulp. Of dat nu bij de kerk, de gemeente of een goed bewindvoerdersbureau is – er zijn mensen die naar je willen luisteren en je kunnen helpen.
Het was een zware weg, maar ik ben blij dat ik in een nieuwe fase zit. Ik hoop dat mijn verhaal anderen inspireert om hulp te zoeken. Het is niet makkelijk, maar door anderen te vertellen wat je meemaakt, doe je het niet alleen en krijg je hulp. Soms duurt het lang, maar blijf stapjes zetten, hoe klein ook. Je staat er niet alleen voor!