Wendy’s verhaal:
De onzichtbare
lasten van armoede
Onlangs sprak ik met Wendy over de onverwachte wending die haar leven nam na een scheiding, de schulden die daarop volgden en het pad naar herstel via de WSNP. Haar verhaal raakte me, omdat het laat zien hoe snel je grip kunt verliezen op je financiële situatie ook als je alles ogenschijnlijk op orde had.
Wat me bijzonder trof, is hoe Wendy ondanks alles haar kinderen een gevoel van veiligheid en normaliteit wist mee te geven. Terwijl ze zelf worstelde met schuld, schaamte en onzekerheid, bleef ze bouwen aan een stabiele thuissituatie. Haar verhaal is er een van kracht, reflectie en het hervinden van richting, zelfs in de meest kwetsbare omstandigheden.
Deze blog werpt een licht op de verborgen realiteit van financiële stress, de druk van het systeem én de waarde van menselijke steun. Wendy laat zien dat herstel mogelijk is en dat armoede soms vooral vraagt om begrip, ruimte en een luisterend oor.
Van schulden naar herstel: mijn ervaring met de WSNP
Armoede overkomt je vaak zonder dat je het had verwacht. Je denkt dat je je zaken op orde hebt, tot het leven je een onverwachte wending geeft. In mijn geval begon het met een scheiding, een huis dat met verlies verkocht moest worden en financiële afspraken die niet werden nagekomen. Dit is mijn verhaal over hoe ik door de schuldsanering (WSNP) ging, hoe ik mijn kinderen door deze periode heen hielp en wat mij uiteindelijk heeft geholpen om financieel weer op eigen benen te staan.
Een financieel bewuste opvoeding
Ik groeide op in een gezin met mijn vader, moeder en jongere zus. We hadden het goed, al moest mijn vader soms twee banen combineren om rond te komen. Eén belangrijke les die ik van huis uit heb meegekregen, is: koop alleen wat je kunt betalen. Dat betekende sparen voor wat ik wilde hebben. Zo heb ik als kind gespaard om mijn eigen trompet te kopen.
Van scheiding naar schuldsanering
In 2013 ging ik scheiden. Mijn ex en ik hadden een afspraak: ik zou alle kosten voor de kinderen op me nemen en hij zou de hypotheek blijven betalen. Helaas kwam hij die afspraak niet na. De huizenprijzen waren ingestort en uiteindelijk werd het huis met een fors verlies verkocht, net voordat een executieverkoop dreigde.
Op dat moment had ik twee kleine kinderen van 2 en 4 jaar, werkte ik 24 uur per week en woonde ik tijdelijk bij mijn ouders. Gelukkig stond ik al 11 jaar ingeschreven voor een sociale huurwoning, waardoor ik na zes maanden weer een eigen plek had. Toch waren die eerste jaren ontzettend zwaar.
Leven met de voedselbank
Om rond te komen, moest ik gebruikmaken van de voedselbank. In het begin voelde dat ongemakkelijk, maar uiteindelijk besefte ik dat het tijdelijk was en dat het mij juist hielp om mijn financiën beter op orde te krijgen. Doordat ik geen geld hoefde uit te geven aan boodschappen, kon ik andere kosten dekken zonder extra schulden te maken.
Naast de voedselbank kreeg ik hulp van de kledingbank, speelgoedbank en Stichting Leergeld. Ook waren er organisaties die met Sinterklaascadeautjes kwamen brengen voor de kinderen. Al die hulp maakte een wereld van verschil.
De moeilijke stap naar de WSNP
Omdat mijn enige schuld bestond uit het verlies van ons huis (€65.000), werd mij in eerste instantie verteld dat ik niet in aanmerking kwam voor de WSNP. “Voor één schuld kun je niet in de schuldsanering,” werd me gezegd. Ik vroeg toen: “Dus als ik overal op afbetaling meubels koop en mijn huis inricht met nieuwe spullen, mag ik me dan over een paar maanden weer melden?” Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. Na dit gesprek werd ik alsnog uitgenodigd en uiteindelijk toegelaten tot de WSNP.
Hoewel de WSNP een strikt traject is, heb ik het niet als zwaar ervaren. Ik wist dat dit mij zou helpen om na drie jaar weer met een schone lei verder te kunnen.
Hoe mijn kinderen dit hebben beleefd
Mijn dochter keek eens naar een tv-programma over kinderen in armoede en vond het ontzettend zielig. Toen ik haar vroeg of ze dacht dat wij zelf arm waren, antwoordde ze: “Nee, want we hebben een mooi huis, ik heb speelgoed en veel vrienden.” Wat zij niet zag, was dat bijna alles in ons huis tweedehands was. En dat was eigenlijk prachtig: haar beleving werd niet bepaald door geld, maar door liefde en veiligheid.
Leren omgaan met geld
Tijdens de schuldsanering volgde ik via de gemeente een cursus “Omgaan met geld”. Vaak wordt gedacht dat mensen die in de schulden raken niet goed met geld kunnen omgaan. Maar tijdens de cursus ontdekte ik dat mijn financiële kennis al goed was en dat ik vooral een systeem nodig had om controle te houden over mijn uitgaven. Ik bedacht een eenvoudige methode waarbij ik mijn inkomsten en uitgaven in kaart bracht, zodat ik wist wat er overbleef voor leuke dingen.
Toch werd het lastig toen ik geen recht meer had op de voedselbank. Ineens moest ik weer alles zelf aanschaffen: kleding, speelgoed, extra kosten voor de kinderen. Het laat zien hoe groot het verschil is tussen net wel en net niet in aanmerking komen voor hulp. Niet omdat ik niet met geld kon omgaan maar omdat er niet genoeg was om rond te komen.
Niet omdat ik niet met geld kon omgaan
maar omdat er niet genoeg was om van rond te komen
Wat de maatschappij beter kan doen
Tijdens mijn WSNP-traject werd van mij verwacht dat ik zo snel mogelijk een fulltimebaan vond. Maar met mijn diploma’s en werkervaring was dat niet eenvoudig. In plaats daarvan begon ik vrijwilligerswerk bij de wijkcommissie. Dit gaf me structuur, nieuwe sociale contacten en een waardevol netwerk in mijn buurt.
Wat veel mensen niet begrijpen, is hoe overweldigend armoede kan zijn. De constante stress van rekeningen, het draaiende houden van een gezin en de angst om nog dieper in de problemen te raken, laten weinig ruimte over om meteen voluit aan het werk te gaan. De focus zou niet alleen moeten liggen op zo snel mogelijk een baan vinden, maar op het creëren van een sterk vangnet. Mensen in financiële nood hebben vaak meer baat bij begeleiding, overzicht en mentale rust dan bij directe druk om te solliciteren.
De tijd om te werken komt vanzelf. Toen mijn situatie stabieler werd, vond ik een baan. Daarnaast ben ik vrijwilliger geworden bij Schuldhulpmaatje, omdat ik uit eigen ervaring weet hoe belangrijk het is om iemand te hebben die je helpt de weg te vinden. Soms is een luisterend oor en praktische steun veel waardevoller dan alleen een opdracht om vooruit te gaan.
Hoe mijn leven nu is
Mijn WSNP-periode ligt inmiddels ver achter me. Ik heb een nieuwe partner en mijn oudste kinderen hebben er een zusje bij gekregen, waar ze dol op zijn. Ik woon nog steeds in hetzelfde huis en koop nog steeds veel tweedehands – niet omdat het moet, maar omdat ik het duurzaam vind.
De baan die ik tijdens de WSNP vond, heb ik behouden. Daarnaast heb ik mijn passie voor boeken omgezet in een blog en een eigen webwinkel waar ik mijn zelfgemaakte producten verkoop. Financieel heb ik alles goed onder controle en ik gebruik een budget-app waarmee ik mijn geld bewust verdeel.
Mijn boodschap aan anderen
Als ik iets wil meegeven aan mensen die nu in een vergelijkbare situatie zitten: probeer altijd het beste te halen uit moeilijke tijden. Zoek contact met je buren, ga naar gratis activiteiten, en maak herinneringen zonder geld uit te geven. Mijn kinderen vinden het nog steeds geweldig om bij opa en oma te kamperen – een simpele ervaring die hen altijd bij zal blijven.
Armoede is niet wat je hebt, maar hoe je ermee omgaat.